ROKKENJAGEN Marco Winter
Een van de jongedames die deel uitmaakte van het groepje aan de andere kant van de toog, zocht en vond die avond reeds voor de derde keer oogcontact. Ik concentreerde me op mijn assortiment cool grijnzende glimlachen die ik die middag voor de spiegel had ingestudeerd en probeerde er een uit. Meteen kreeg ik spijt: mijn sigaret tuimelde uit mijn mondhoek, recht in mijn rijkelijk met borsthaar versierde decolleté. Een snelle blik stelde me echter gerust - ze had haar hoofd reeds afgewend. Alle tijd om op coole wijze onderaan mijn hemd te trekken teneinde te verhinderen dat de peuk me een extra navel zou branden.Alsof er niets gebeurd was, peuterde ik een nieuwe sigaret uit het pakje in mijn borstzak en stak die aan, één oog dichtgeknepen om traantjes te vermijden. Straks even met de chicks gaan praten. Eerst nog een pilsje. Of tien..."Nog eens hetzelfde?" vroeg ik aan Frederik, mijn onafscheidelijke tooggenoot.Hij hief zijn linkerbil omhoog, liet een knallende scheet en stak zijn duim omhoog, een combinatie van acties waarvan ik na jarenlange ervaring wist dat het 'ja, graag' betekende.Frederik is een speciaal geval. Hij beschikt namelijk over de fijnbesnaardheid van een drachtig nijlpaard onder invloed van speed, heeft manieren waarvoor een aap zich in een hoekje zou gaan zitten schamen en is bij vlagen even intelligent als een zongedroogde tomaat. En dit geldt dan terwijl hij in nuchtere toestand verkeert. Bij de meeste mensen gaan de remmen los na een aantal alcoholische versnaperingen. Hij neemt daar echter geen genoegen mee; hij geeft gas bíj als het ware.Frederik was dus niet echt de geschikte kerel om aan je zijde te hebben tijdens een avondje rokkenjagen, tenzij de felbegeerde rok in kwestie toebehoort aan een dame met een blindengeleide hond en een erg verontrustend gevoel voor humor. Maar aangezien het moelijk is om meiden te versieren wanneer je als zielige eenzaat aan de toog hangt, en Frederik de enige uit mijn kennissenkring was zonder plannen, besloot ik hem tegen beter weten in mee te nemen.Ik goot het laatste bodempje bier door mijn keelgat en zwaaide met mijn leeg glas naar de barman van ons stamcafé."Martin, doe ons nog eens twee pilsjes!""En voor mij ook!" lalde Frederik.Een groepje dat zich nu al de hele avond aan de toog tussen ons en de schare dames bevond, rekende af en verliet de kroeg."Kom Fred, we verzetten ons," zei ik heimelijk."Ga je weer proberen bij de wijven?" brulde hij zó hard boven de muziek uit dat mijn borsthaar er rechtop van ging staan.Ik kromp ineen en glimlachte zenuwachtig naar mijn beoogde prooi, die nu uiteraard onze aandacht had. Ze gooide haar haar over haar linkerschouder en keek weg."Doe eens normaal man!" fluisterde ik."Dat je het blijft proberen! Maar goed, opschuiven dus... Onze routine?"Ik knikte, stond op en ging naar de toiletten in de wetenschap dat ik hem bij mijn terugkomst zo dicht mogelijk bij de dames zou aantreffen.Ik beantwoordde zo snel mogelijk de roep van de natuur, want ik mocht Frederik onder geen beding lang genoeg alleen met mijn toekomstige trofee laten om hem de tijd te gunnen haar zijn kunstjes te tonen. Zo had hij vorige keer het Griekse alfabet achteruitgeboerd, zodat mijn toenmalige prooi het pand kokhalzend moest verlaten. Het ging goed nu. Fred zat dan wel als een apathische chimpansee in zijn neus te peuteren en deed zoals steeds de oogst tussen zijn lippen verdwijnen, maar hij zat nu net naast de dames. Ik sprong op de barkruk tussen hem en het meisje dat interesse toonde, grinnikte. Ik voelde me betrapt. Tijd om mijn vel te redden."Waarom ben je ergens anders gaan zitten, Fred?" vroeg ik hem met een knipoog."Maar jij wilde toch bij die wijven hier komen zitten?"Fred was mijn vriend, maar mijn God, soms waren er van die momenten dat ik hem met plezier de strot had willen afbijten. Dit was er zo een, maar in plaats van toe te geven aan mijn moordlust, bestelde ik nog twee pils.Martin de barman zette de bestelling voor onze neus, waarop Fred hem op gepaste wijze bedankte door wederom verkwistend darmgas te laten ontsnappen.Ik wierp een heimelijke blik naar mijn prooi. Ze keek links en rechts over haar schouder, terwijl haar neusvleugels op en neer gingen. Toen ze iets zei tegen een van haar vriendinnen, trok die een vies gezicht. Tenslotte keek het hele groepje dames vol ongeloof in onze richting."Fred jongen! Je stinkt!"Fred grinnikte en haalde zijn schouders op."Sja, ik heb een scheet gelaten en ehm... Wel, de pomp trok modder...""Wat? Ga je onderbroek dan uitdoen, Vetzak!" siste ik."Ja hallo! Je denkt toch niet dat ik hier in mijn blote kont ga staan zeker?""Wat dacht je van de toiletten, pipo?"Hij staarde me aan met open mond. Als een koe met kiespijn."Dat ik daar niet aan gedacht heb... Ben zo terug!"Hij liet zich behoedzaam van zijn kruk glijden en verdween met kleine pasjes, de billen dichtgeknepen in de kleinste kamertjes.De dames wierpen me een zure blik toe, alsof ik net op de toog had overgegeven. Ik wrong weer een geforceerde glimlach op mijn lippen en dacht na over wat ik kon zeggen."Hij heeft wat last van diarree," probeerde ik.Het bleek niet echt een succes, maar het ijs was toch gebroken, dacht ik. Daar kwam Frederik weer, blijkbaar verlost van zijn besmeurde onderbroek. Gezwind sprong hij weer op zijn kruk, greep naar zijn halfvolle glas en goot de inhoud in één teug naar binnen."Martin! Nog twee graag!"Hij stonk nog steeds. Ook de dames hadden het gemerkt."Zeg Fred...""Ja maat?""Niet om het een of het ander, maar ehm... Je stinkt. Je hebt die onderbroek toch uit gedaan, hé?""Jaja, tuurlijk!"Zijn hand verdween in zijn rechterjaszak en kwam er weer uit met een bruinwitte boxershort tussen zijn vingers die hij trots omhooghield."Kijk maar!" Ik ben meteen weggegaan. Zonder woorden. Toen ik me in het deurgat nog een laatste maal omdraaide, zag ik een van de deernes om de rekening vragen, terwijl een andere mijn kokhalzende uitverkorene troostte. En hij, Fred, zat daar maar. Mond wagenwijd open. Een pint in de ene hand, een vuile onderbroek in de andere en een blik die aangaf dat hij er geen bal van begreep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten